Genealogie Christian Post

(maten: 3,85 meter breed en 3 meter hoog)

Het originele schilderij is van de Chileense schilder Palo Madera. Op het schilderij is te zien een boerenfamilie die hun land bewerken. De vredesduif en de roos in de loop van het geweer betekenen dat de boeren vredelievend zijn, maar als het nodig is, zij ook hun land zullen verdedigen.

Kennismaken met Cuba via muur

Door BERRIE VAN HELDEN

Velpenaar Jurgen Post is gek op muurschilderingen die hij zelf aanbrengt. Bij particulieren en bedrijven. Volgend jaar begint hij aan twee schilderijen van Cuba op zijn eigen woning en op die van zijn buurman.

VELP - Het gezicht van Fidel Castro zal niet prijken op de muur van de woning aan de Jacobastraat 18 in Velp. Schilder en vrachtwagenchauffeur Jurgen Post die hier woont ziet daar van af. In plaats van de president van Cuba zullen er in de loop van 2002 andere bekende personen als vrijheidsstrijder Che Guevara en dichter José Marti op de nu nog witte muur worden aangebracht.

"Ik weet dat Castro er niet van houdt dat zijn portret ergens wordt afgedrukt. Hij staat ook niet op Cubaanse bankbiljetten. Daar komt bij dat 'Che' de vrijheidsstrijd van Cuba symboliseert. Hij is veel meer een persoon van het volk dan Castro", licht Post toe. De grote buitenmuur van zijn woning voorziet de Velpenaar volgend jaar van een schilderij vol impressies uit zijn favoriete vakantieland.

"Cuba is ons tweede huis. Wij zijn er al een keer of tweeëntwintig geweest. Overal kennen we mensen en hebben wij vrienden", zegt Post, die de liefde voor Cuba aan zijn vrouw heeft te danken. Zij was na haar eerste bezoek gelijk weg van dit land en vooral de Cubanen. Mij heeft ze onmiddellijk met het virus besmet", lacht Post. In zijn echte vaderland Duitsland heeft de vrachtwagenchauffeur een kunstenaarsopleiding gevolgd. Daar bleek al snel dat Post talent had.

In mijn diensttijd portretteerde ik collega-militairen. Van het geld dat ik daarmee verdiende, bekostigde ik mijn reizen naar Nederland waar mijn partner woonde." Onlangs rondde Post zijn muurschildering aan de achterzijde van de woning af. Trots toont de Velpenaar een welhaast levendig schilderij vol impressies uit de Zuid- en Midden Amerikaanse landen als Costa Rica, Mexico, Peru en Guatamala. Post heeft een condor vereeuwigd evenals een toekan, een tempel, een strand, een Peruaanse vrouw op de markt en een slapende Mexicaan. Op dezelfde manier gaat hij met Cuba aan de slag.

Ik wil de voorbijgangers attenderen op de schoonheden van dit land. Daarom krijgt dit schilderij een prominente plaats. Want Cuba is een prachtig land met zeer gastvrije en nieuwsgierige bewoners", verklaart Post. Hij hoopt dat passanten de tekening goed bekijken en eventuele vragen aan de schilder voorleggen. "Ik wil dat er meer aandacht komt voor het land Cuba. En ik hoop mensen ervoor te interesseren naar dit land te gaan om er vakantie te vieren, vriendschappen te sluiten en Cubanen te helpen. Want die hulp van buitenaf kunnen ze goed gebruiken zolang er nog een handelsembargo geldt", zegt Post, die volgend jaar een bezoek brengt aan de hoofdstad Havanna.

Het fort in de haven van deze stad gaat Post op de muur tekenen. "Vanaf de toren zal de Cubaanse vlag wapperen", licht de Velpenaar toe. De kerktoren die de 'skyline' van de historische stad Trinidad domineert krijgt een opvallende plek evenals de kathedraal van de stad Santiago de Cuba. Een man die een Havanna rookt komt in de muurschildering voor evenals een strandimpressie. Net als bij zijn vorige kunstwerk maakt Post uitsluitend gebruik van kleuren die hij zelf mengt. "Ik krijg links en rechts potten met daarin verfrestanten, daar ga ik altijd mee aan de slag om die kleur te produceren die voor mijn muurschildering nodig is", aldus Post. In februari begint hij aan zijn kunstwerk. Is zijn eigen muur klaar, dan neemt Post die van zijn buurman onder handen.

(Artikel uit De Gelderlander van 15-12-2001)

(maten: 7,70 meter breed en 3 meter hoog)

Een muurschilderij is net als het maken van een foto. Motieven die je interesse hebben schilder je. De beweeg redenen hiervan kunnen verschillend zijn. Mijn eerste muurschiderij had een politieke achtergrond, solidariteit met de Chileense boeren, die door de militairen van Pinochet zinloos werden vermoord. Helaas moest ik deze muurschildering na 4,5 jaar verwijderen wegens renovatie aan mijn huis.

(maten: 2,20 meter breed en 2,50 meter hoog)

De gebruikte verven zijn gewone huisschilderlakken in twee lagen opgebracht. Blanke vernis beschermt het schilderij voor weersinvloeden.

Op deze muurschilderij is een straat in de stad Trinidad op het eiland Cuba te zien. De stad werd in 1514 door de Spanjaard Diego Velazquez de Cuellar gesticht, het staat nu op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Links voor zie je de Calle Bolivaer, de toenmalige villa van de grootgrondbezitter en suikerbaron Alejo Maria del Carmen Iznaga. Het huis werd gebouwd in 1738. Tegenwoordig is dit huis het Museo de Arquitectura Trinitaria, het laat de architectuur van de toenmalige rijke inwoners van de stad zien.

Van het voormalige 18e eeuwse Franciskanerklooster San Francisco de Asis, is alleen de geel-groene klokkentoren te zien. Tegenwoordig is het klooster het Museo National de La Lucha Contra Bandidos.

Jürgen wordt om 19.00 uur op 31 juli 1941 in de Klödenstraße 2 in Berlijn-Kreuzberg geboren. Het huis aan de Klödenstraße 2 was het woonadres van zijn opa Fritz Otto Max Linke en zijn oma Elsa Anna Linke geboren als Töpel, zijn moeder Gisela was nog maar 18 jaar oud en zij woonde nog bij haar ouders.

Zijn vader, Jes Jensen Post, was op dat moment gestationeerd bij de Luftwaffe en volgende een opleiding als vliegtuigmonteur op de Luftwaffen Höhere Fliegertechnische Schule in Berlijn-Adlershof.

Door de geboorte van Jürgen, was de woning aan de Klödenstraße 2 te klein geworden, zijn opa en oma, zijn moeder en zijn tante Ruth leefden allemaal in deze woning, en is hij samen met zijn moeder gaan wonen in een woning op adres Kottbusser Damm 7. Zijn vader was inmiddels ingedeeld als vliegtuigmonteur bij het Kampfgeschwader 51 “Edelweiß”.

Ondanks dat de oorlog volop gaande was, konden ze rustig wonen aan de Kottbusser Damm 7. Op de nacht van 15 op 16 februari 1944 ging het verkeerd. Voor de 300^ste keer ging het luchtalarm af en waren de Engelse bommenwerpers weer in aantocht om de stad te bombarderen. In een overvol metrostation (U-bahn), die bevond zich vlak voor de ingangsdeur van hun huis, hebben zij het bombardement afgewacht en overleefd.

Vanwege het droge weer, ontstonden er verschillende vuurstormen. Hun huis werd door brand volledig verwoest en moesten zij terug door de straten lopende naar het huis van zijn opa en oma. Om van hun eigen huis naar het huis van zijn grootouders te lopen was een hel, alles, maar dan ook alles brandde, door de hitte was er bijna geen doorkomen aan, uiteindelijk wisten zij het huis van zijn grootouders te bereiken. Gelukkig had dat huis het bombardement en de vuurstorm overleefd. Tijdens dit bombardement stierven er ongeveer 25.000 mensen en 120.00 mensen werden dakloos. In totaal werd er 2.000 ton normale en 250 ton brandbommen op grote delen van de stad gegooid.

Roland Freisler, de beruchte voorzitter/rechter van het Volksgerichthof komt tijdens dit bombardement om het leven. Hij wordt verpletterd onder een vallende balk. De geallieerden verliezen tijdens deze missie 45 toestellen, en spreken van een groot succes. Later zou blijken dat dit het zwaarste geallieerde bombardement van de hele oorlog zou zijn.

Ze woonden tot begin maart 1945 samen in het huis van zijn grootouders. De geallieerden hadden de Duitsers al aardig terug gedrongen. En door de vele geruchten dat de Russen vele Duitsers vermoorden en verkrachten, besloot zijn moeder uit Berlijn weg te gaan om zich tijdelijk te vestigen in de plaats Jüterbog, waar zijn vader op dat moment met de Luftwaffe gestationeerd was. Jürgen bleef bij zijn opa, oma en tante achter in Berlijn.

Op 29 april hadden de Russen de stad Berlijn volledig in handen en werd er een commandopost ingericht op de Chamissoplatz, om de hoek waar Jürgen in Berlijn-Kreuzberg woonde. Na verloop van tijd was er schaarste aan eten. Jürgen als klein mannetje ging voor zijn familie om de hoek bij de Russen eten halen in kleine gamellen. De Russen vonden het kleine kereltje erg leuk, aardig en daardoor kon hij erg vaak eten halen voor zijn familie. Ook mocht hij vaak meerijden in de geconfisqueerde Duitse stafauto als de Russische commandant door Berlijn reed.

Op 2 december 1946 werden de sectoren van Berlijn anders ingedeeld en moesten de Russen de wijk Berlijn-Kreuzberg verlaten. Een van de Russische commandanten kreeg het idee om Jürgen mee te nemen naar zijn vaderland en besloot een groep soldaten op pad te sturen om Jürgen op te halen. Een buurvrouw kreeg dit toevallig te horen, en voordat de Russen met een pantserwagen de Klödenstraße in konden rijden, waren zijn oma en tante geïnformeerd over de intenties van de Russische commandant.

De woningen in Kreuzberg zijn gebouwd in een vierkant met in het midden van elke huizenblok een soort van gemeenschappelijke tuin. De toegang vanuit de straat tot deze binnenruimte was een grote deur waar een kleine vrachtwagen door heen kon rijden. Onder andere de kolenboer kwam meerdere keren per week om zijn kolen af te geven op de binnenplaats van de woningen. Ook waren er diverse tuintjes aangelegd.

Een van deze tuintjes was van zijn opa en oma en die hielden daar kippen in een kleine kippenren. De Russen kwamen met de pantserwagen de straat in gereden en met veel geweld werd de grote toegangsdeur tot de binnenplaats uit de sponning gereden. De pantserwagen stond nu in het midden van de binnenplaats en de soldaten stapten uit.

Doordat onder de binnenplaats alle kelders waren, zakte de pantserwagen iets weg in het betonnen dek van de binnenplaats. Vele jaren later heb ik zelf nog de sporen van de banden gezien in het betonnen dek van de binnenplaats. Tegenwoordig is er een compleet nieuwe betonnen laag op gekomen en is er niets meer van te zien.

De binnenplaats werd volledig afgesloten en niemand kon meer in of uit. De soldaten gingen alle woningen af op zoek naar Jürgen. Maar vinden deden ze hem niet. Zijn oma, tante en peettante (mevrouw Stein) werden hard door de soldaten aangepakt. Ze werden mishandeld en nog veel veel erger, maar vertellen waar Jürgen was, dat deden ze niet.

Uiteindelijk zijn de soldaten weer weggegaan en hebben het stadsdeel Kreuzberg verlaten. Toen alles veilig bleek te zijn, zijn de oma en tante naar de binnenplaats gegaan en hebben Jürgen uit de kleine kippenren gehaald. Hij had daar al die tijd muisstil gelegen tussen de kippen. Ondanks dat vele malen soldaten ook daar gezocht hadden, hebben ze hem niet gevonden.

De grenzen tussen Oost en West Berlijn zijn inmiddels gesloten, en op 21 oktober 1946 komt, heel onverwachts zijn vader hem ophalen, illegaal gaan hij en zijn vader naar Flensburg, waar hij ook weer verenigd wordt met zijn moeder. Zijn vader was kort daarvoor vrijgelaten uit gevangenschap door de Amerikanen.